اصطلاحات رایج در کانکتورهای الکترونیکی

محال است که برای کار کردن با کانکتور های الکترونیکی، احتیاجی به دانستن اصطلاحات رایج آن نداشته باشید. چرا که در این صورت با موجی از عبارت هایی روبرو خواهید شد که چیستی و کارایی آنها را نمی دانید. در ادامه لیستی از اصلی ترین اصطلاحات وابسته به کانکتور های الکترونیکی را ذکر می کنیم‌.

کانکتور های الکترونیکی اصولا در بسته های دو عددی و به صورت جفت روانه بازار می شوند. هر نیمه از این اتصال دهنده ها، یک جنسیت نری یا مادگی را به خود اختصاص داده اند. در اصلاحات کاری کانکتور ماده را جک و اتصال دهنده نر را دو شاخه می نامند. عضو مادگی دارای دو سوراخ است که پایانه ها در آن کارگذاری شده اند. این سوکت به اجزایی مثل دستگاه، سیم یا کابل وصل می شود. پس از آن ترمینال های کانکتور نری را در جک قرار داده و بدین ترتیب اتصال میان آنها را فعال می کنند.

عمده کانکتور ها تنها در یک جهت قابلیت اتصال دارند.‌ چرا که بارهای الکترونیکی در این صورت با قطبیت به نمایش در می آیند. کلید زدن از جمله مشخصه های ساختاری این اتصال دهنده ها است که جهت گیری را در مسیر صحیح قرار می دهد. دو کلید در ساختار کانکتور به کار رفته است. کلید اول از ایجاد آسیب الکترونیکی و مکانیکی جلوگیری می کند. علاوه بر آن نمی گذارد که کانکتور در جهت یا زاویه اشتباه به سوکت وصل شود. در مقابل کلید دوم با اتصال دهنده های متقارن مقابله می کند.

مکانیسم قبل می تواند اتصال دهنده را طی فرایند جفت گیری در جایگاه اولیه خود ثابت نگه دارد. این عضو همچنین از جا به جایی کانکتور در صورت لرزش یا ضربه جلوگیری می کند. واضح است که قطع اتصال ناگهانی کانکتور از دستگاه می تواند برخی آسیب ها را به همراه داشته باشد. مکانیسم های قفل در انواع مختلفی تولید می شوند که رزوه ظریف، سر نیزه، و فشاری از جمله آنها است.

عبارت تماس با Pitch به فاصله میانی پین های مرکزی با یکدیگر اشاره دارد. این فاصله عموما با معیار میلی متر اندازه گیری می شود. زمانی که پین ها در یک نقطه از پیش تعیین شده چیده می شوند حد فاصله میان آنها ممکن است با دیگری متفاوت باشد. این فاصله در چگونگی ایجاد ارتباط میان کانکتور های مختلف تاثیر گذار است.

زمانی که ساختار یک کانکتور الکترونیکی را با دقت بررسی کنید با تعدادی عنصر اتصال دهنده مواجه می شوید که با وجود رسانا بودنشان، در نقطه مرکزی سازه یک اتصال الکترونیکی را ایجاد می کنند. هرچه تعداد این کنتاکت ها بیشتر باشد، جریانی که در کانکتور به وجود آمده است قوی تر خواهد بود.

در نگاه تخصصی هر پایه‌ ای که در اتصال دهنده‌ ها وجود دارد خود یک کانکتور الکترونیکی مبتنی بر سریال است. هر شماره به یک پین خاص نسبت داده می شود‌. آن دسته از مدارهایی که به صورت مجموعه ساخته می شوند، پین هایشان بر خلاف عقربه ساعت چیده می شود.

منظور از چرخه جفت گیری تعداد دفعاتی است که یک کانکتور می تواند به دستگاه وصل و از آن جدا شود. چرخه جفت گیری در انواع مختلفی از کانکتور ها متفاوت است‌. به عنوان مثال کانکتور یو اس بی محدودیتی در قطع و وصل شدن به اجزای مختلف ندارد. این در حالی است که اتصال دهنده های FPC و FCC تنها چند بار قابلیت وصل شدن دارند.